Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα RACHMANINOFF. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα RACHMANINOFF. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

FANTASIE-TABLEAUX, SERGEI RACHMANIVOFF




Η Σουίτα No. 1 (ή Fantaisie-Tableaux για δύο πιάνα), Op. 5, είναι μια σύνθεση για δύο πιάνα του Sergei Rachmaninoff. H σύνθεση του έργου έγινε το 1893, όταν ο Rachmaninoff ήταν 25 ετών, κατά την διάρκεια σύντομων διακοπών στην Κharkov. Aπεικονίζει τέσσερα αποσπάσματα από ποιήματα των Mikhail Lermontov, Lord Byron, Fyodor Tyutchev και Aleksey Khomyakov. H πρώτη εκτέλεση του έργου έγινε στις 30 Νοεμβρίου του 1893 από τον ίδιο τον Rachmaninoff και τον Pavel Pabst και αφιερώθηκε στον Tchaikovsky, ο οποίος πέθανε την χρονιά που έγινε η σύνθεση του έργου. 

Rachmaninov - Suite No.1 for Two Pianos Op.5 PART 1 of 3 - PREVIN & ASHKENAZY
Rachmaninov - Suite No.1 for Two Pianos Op.5 PART 2 of 3 - PREVIN & ASHKENAZY
Rachmaninov - Suite No.1 for Two Pianos Op.5 PART 3 of 3 - PREVIN & ASHKENAZY


Αποτελείται από τέσσερα μέρη:  
Ι.Barcarolle. Allegretto, in G minor.
II. La nuit... L'amour... Adagio sostenuto, in D major. (The night...the love...)
III. Les Larmes. Largo di molto, in G minor. (The Tears)
IV. Pâques. Allegro maestoso, in G minor. (Easter)

Οι τίτλοι από τα τέσσερα μέρη αντικατοπτρίζονται στην μουσική αλλά και ο ίδιος ο Rachmaninoff τους περιλαμβάνει στην παρτιτούρα. Το πρώτο μέρος είναι εμπνευσμένο από μια Barcarolle του Lermontov At dusk half-heard the dull wave laps beneath the gondola's slow oar...”. Μετά από αυτό τον τίτλο ο συνθέτης, “ζωγραφίζει” την σκηνή  με την γόνδολα δίνοντας στο ένα πιάνο διαδοχικά arpeggios και στο άλλο τις μελωδικές φράσεις.  
Rachmaninoff´s Suite # 1 Martha Argerich & Dario Ntaca
Rachmaninoff, Suite No. 1 Op. 5 - I. Barcarolle (Martha Argerich & Lilya Zilberstein)

Στο δεύτερο μέρος, La nuit... l'amour (‘Night... Love’) εμπνέεται από στίχους του λόρδου Μπάυρον πάνω στην αφήγηση της Parisina—‘It is the hour when from the boughs / The nightingale's high note is heard...‘— όπου περιγράφει την μοίρα της ηρωίδας  καθώς αποκαλύπτεται η αγάπη της για τον νόθο γιό του συζύγου της. Το Νυχτερινό (Nocturne) του Rachmaninoff  παρουσιάζει το αηδόνι να τραγουδά μέσα από arpeggios και πυκνές δομές σε μια δραματική κλίμακα (D major), ώσπου να φτάσουμε και πάλι στην σιωπή. 

2/4 - Ax & Bronfman play Rachmaninoff - Fantaisie-tableaux: A Night of Love
S. Rachmaninov : Suite for two pianos op 5 no 2 La nuit...La amour...

Το τρίτο μέρος βασίζεται πάνω στο ποιήμα του Tyutchev “Δάκρυα”, Les larmes (‘Tears’). Εδώ ο  Rachmaninoff επιστρέφει στην G minor και εμπνέεται από τους ήχους των καμπανών του ναού της Αγίας Σοφίας στο Novgorod που ακούγονται από την αρχή του τρίτου μέρους.

Rachmaninoff's Suite No. 1 in G minor, Op. 5-III: Les Larmes
3/4 - Ax & Bronfman play Rachmaninoff - Fantaisie-tableaux: Tears

Το τέταρτο και τελευταίο μέρος Pâques (‘Easter’) συνεχίζει το προηγούμενο θέμα και αναφέρεται στο ποιήμα του θεολόγου Komyakov “Easter Holiday”, χρησιμοποιώντας την ίδια πασχαλινή μελωδία από την εισαγωγή του γνωστού Russian Easter του Rimsky-Korsakov.

Rachmaninov - Suite pour deux pianos no.1 - IV - Pâques - Engerer, Berezovsky

RACHMANINOFF Suite N 1 Op.5 for 2 Pianos 4. Paque

Barcarolle

At dusk half-heard the chill wave laps
Beneath the gondola's slow oar.
...once more a song!
once more the twanged guitar!
...now sad, now gaily ringing,
The barcarolle comes winging;
"The boat slid by, the waters clove;
So time glides by, o'er the surge of love;
The waters will grow smooth again,
But what can rouse a passion slain!"
Night of Love

It is the hour when from the boughs
The nightingale's high note is heard;
It is the hour when lovers' vows
Seem sweet in every whisper'd word;
And gentle winds and waters near,
Make music to the lonely ear...
Tears

Tears, human tears,
that pour forth, beyond telling,
Early and late, in the dark, out of sight,
While the world goes on its way all unwittingly,
Numberless, stintless, you fall unremittingly
Pouring like rain, the long rain that is willing
Endlessly, late in the autumn at night.
Russian Easter


Across the earth a mighty peal is sweeping
Till all the booming air rocks like a sea,
As silver thunders carol forth the tidings
Exulting in holy victory...


Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ

EDGAR ALLAN POE ΚΑΙ SERGEI RACHMANINOFF

Ι

Άκου τα έλκηθρα με τα κουδουνάκια, -
τ΄ ασημένια κουδουνάκια!
Σαν τι κόσμους πασίχαρους δε λένε οι μελωδίες τους!
Πώς χτυπάν, χτυπάν, χτυπάν,
μέσ’ τον παγωμένον αέρα της νυκτός!
Ενώ τ΄ άστρα πασπαλίζουν
όλο τον ουρανό και λες σπιθοβολούν
από κρυστάλλινες χαρές,
κρατώντας το ρυθμό, ρυθμό, ρυθμό,
σα σ΄ ένα Ρουνικό ρυθμό,
μαζί με το τριγκίνισμα, που σκάει έτσι μουσικά
απ΄ των κουδουνιών τη σύχαρη βροντήν, ντιν, ντιν, ντιν, -
ντιν, ντιν, ντιν, -
απ΄ την κλαγγήν κι από των κουδουνιώνε τη βροντήν.

Rachmaninoff: Choral Symphony, The Bells - 1. Allegro non ma troppo, The Silver Sleigh Bells

ΙΙ
Άκου τις μελωδικές γαμήλιες καμπάνες, -
τις χρυσές καμπάνες!
Σαν τι κόσμους ευτυχίας δε λένε οι αρμονίες τους!
Μέσ’ το βαλσαμωμένον αέρα της νυχτός,
πώς αντηχάν όλο ηδονή!
Απ΄ τις νότες, τις σαν από χρυσάφι αναλυωμένο,
που ηχούν όλες μαζί,
το ρευστό τραγούδι κυλάει
ως την τρυγόνα, που αφουγκράζεται, κοιτώντας
το φεγγάρι!
Ω, μέσ΄ απ΄ τις σπηλιές τους τις ηχηρές,
τι μουγγό και μεγαλόπρεπο ξέσπασμα ευφωνικό!
Πώς σκάει!
Πώς διαρκεί
στο Μέλλον! Πώς λέει
την έκστασην που ωθεί,
σ΄ αυτό το σάλεμα κι αυτήν την ιαχήν,
τις καμπάνες που βροντάν, νταν, νταν, νταν –
τις καμπάνες που βροντάν, νταν, νταν, νταν –
νταν, νταν, νταν –
στο ρυθμό και την κωδωνοκρουσίαν απ΄ τις καμπάνες που βροντάν!

Rachmaninoff: Choral Symphony, The Bells - 2. Lento, The Mellow Wedding Bells

ΙΙΙ
Άκου τις βροντερές καμπάνες των κινδύνων,
τις μπρούντζινες καμπάνες!
Σαν τι ιστορίες τρόμων δε λένε οι φασαρίες τους!
Στ΄ αλαφιασμένο αυτί της νύχτας,
πώς σκούζουνε οι θανάσιμοι ήχοι τους!
Μη μπορώντας απ΄ τον τρόμο να μιλήσουν,
μόνο που σκούζουν, σκούζουν,
άναρθρα και παράφωνα,
σα μιαν επίκληση ηχηρή στον οίχτο της φωτιάς,
σα σ΄ ένα τσάκωμα τρελλό με τη φωτιά, που όλο μουγγά παραληρεί,
πηδώντας όλο πιο ψηλά, ψηλά, ψηλά,
και μ΄ έναν πόθο απελπισμένο,
και μια προσπάθειαν αποφασιστική,
ν΄ ανεβούνε τώρα ή ποτέ τους πια,
ως δίπλα στο φεγγάρι με το χλωμό πρόσωπο.
Ω, οι καμπάνες που βροντάν, νταν, νταν, νταν!
Σαν τι ιστορία οι τρόμοι τους δε λένε
απελπισίας!
Πώς σκούζουνε, κι ουρλιάζουν, και μουγκρίζουν!
Τι φρίκη χύνουν
στην καρδιά του αγέρα που όλος πάλλεται!
Κι όμως τ΄ αυτί πώς ξέρει θετικά,
απ΄ την οξύτητά τους
και σύμφωνα με την κραυγή τους,
τ΄ ανεβοκατεβάσματα του φλογερού κινδύνου·
κι όμως τ΄ αυτί πώς νιώθει καθαρά
απ΄ τον ήχο τον παράφωνο
κι απ΄ τον αλαλαγμό τους,
αν ο κίνδυνος φουντώνει είτε μικραίνει,
στο ησύχασμα ή τον άξαφνο θυμόν απ΄ τις καμπάνες που βροντάν –
τις καμπάνες που βροντάν –
τις καμπάνες που βροντάν, νταν, νταν, νταν, -
νταν, νταν, νταν, -
στην κραυγή και στην οργήν απ΄ τις καμπάνες που βροντάν!

Rachmaninoff: Choral symphony, The Bells - 3. Presto, The Loud Alarum Bells

IV
Άκου τις πένθιμες καμπάνες –
καμπάνες σιδερένιες!
Τι κόσμους σκέψης άρρητα επίσημης δεν κλείν΄ η μονωδία τους!
Μέσ’ τη σιωπή της νύχτας,
πώς μας παγών΄ η φρίκη,
από τη μελαγχολική φοβέρα της φωνής της!
Γιατί ο καθένας ήχος που πετιέται,
μέσ’ απ΄ το σκουριασμένο τους λαρύγγι,
είν΄ ένα βογγητό.
Κι εκείνοι – αχ, εκείνοι –
που μνέσκουν μέσα στο καμπαναριό,
ολομόναχοι,
και που βαράν τον ήχο, τον ήχο, τον ήχο το νεκρώσιμο,
μέσ΄ τη θαμπή τους τη μονοτονία,
νιώθουν βαθιά μια δόξα, σα να χτυπάν
μια πέτρα σ΄ ανθρώπινη καρδιά.-
Δεν είν΄ άντρες, μήτε και γυναίκες, –
ούτ΄ άνθρωποι, ούτε κτήνη.-
Μα είν’ οι Λάμιες :
κι ο βασιλιάς τους χτυπάει τον ήχο το νεκρώσιμο
κι απλώνει, απλώνει, απλώνει,
απλώνει γύρω
έναν βαρύν παιάνα απ΄ τις καμπάνες!
Κι η πρόσχαρη καρδιά του πώς φουσκώνει
μέσα σ΄ αυτόν τον παιάνα απ΄ τις καμπάνες!
Χορεύει κι αλαλάζει,
κρατώντας το ρυθμό, ρυθμό, ρυθμό,
σα σ΄ ένα Ρουνικό ρυθμό,
στον παιάνα απ΄ τις καμπάνες που βροντάν –
τις καπάνες που βροντάν :
κρατώντας το ρυθμό ρυθμό, ρυθμό,
σα σ΄ ένα Ρουνικό ρυθμό,
στον παλμό της καρδιάς απ΄ τις καμπάνες –
τις καμπάνες που βροντάν, νταν, νταν, νταν, -
στο λυγμόν απ΄ τις καμπάνες που βροντάν·
κρατώντας το ρυθμό, ρυθμό, ρυθμό,
καθώς βαράει τον ήχο, τον ήχο, τον ήχο το νεκρώσιμο,
σα σ΄ ένα ευτυχισμένο Ρουνικό ρυθμό,
στο βρόντο απ΄ τις καμπάνες,
τις καμπάνες που βροντάν, νταν, νταν, νταν –
στον πένθιμο τον ήχο απ΄ τις καμπάνες,
τις καμπάνες που βροντάν, νταν, νταν, νταν, νταν, -
νταν, νταν, νταν, νταν –
στο θρήνο και στο βόγγο απ΄ τις καμπάνες που βροντάν.

Rachmaninoff: Choral symphony, The Bells - 4. Lento lugubre, The Mournful Iron Bells

The Bells - Wikipedia, the free encyclopedia

The Bells (symphony) - Wikipedia, the free encyclopedia




While vacationing in Rome in  1907, composer Sergei Rachmaninoff received an anonymous letter from a  cello student whom he had never met. An admirer of Rachmaninoff and of  Edgar Allan Poe, the student urged Rachmaninoff to set Poe’s poem, “The  Bells,” to music. Rachmaninoff read a Russian translation of “The Bells”  and was won over. He completed his choral symphony (“The Bells”) in  1913 and later deemed it his personal favorite of all his compositions.

Rachmaninoff based his composition on a Russian translation of “The  Bells” by Konstantin Balmont, which took several liberties with Poe’s  poem. Most notable is Balmont’s additions to the “Silver Bells” stanza,  in which he adds a meditation on death as a “universal slumber—deep and  sweet beyond compare” (retranslation by Fanny S. Copeland). Basing his  composition on Balmont’s translation, Rachmaninoff composed cheerful  rather than solemn music for the “Silver Bells” stanza.

Rachmaninoff is not the only composer to find inspiration in Poe’s  works. Claude Debussy began composing an opera, “La chute de la maison  Usher,” based on Poe’s short story, “The Fall of the House of Usher.” A  leaf from the libretto of this opera is on display in the Ransom  Center’s current exhibition, From Out That Shadow: The Life and Legacy  of Edgar Allan Poe. Debussy worked on the opera between 1908 and 1918  but never completed it. More recently, minimalist composer Philip Glass  completed an opera based on “The Fall of the House of Usher” that  premiered in 1989.

English composer Joseph Holbrooke also  caught Poe fever. He set several of Poe’s poems to music, including  “Annabel Lee,” “The Raven,” “The Bells,” and created a ballet based on  “The Masque of the Red Death.”

Holbrooke’s works and Poe-inspired works of several other composers can be viewed in the Edgar Allan Poe digital collection.

These works are part of the William H. Koester collection, acquired by  the Ransom Center in 1966 and the source of most of the items featured  in the Ransom Center’s current Poe exhibition.