Ζοζέ Σαραμάγκου
"Ο σκύλος πήγε ξοπίσω του στο δωμάτιο μουσικής, όπου τους περίμενε η θάνατος. Αντίθετα με την υπόθεση που είχαμε κάνει στο θέατρο, ο μουσικός δεν έπαιξε τη σουίτα του μπαχ. Μια μέρα, σε μια κουβέντα με κάποιους συναδέλφους από την ορχήστρα σε κλίμα ελαφρύ, μιλούσαν για την πιθανότητα σύνθεσης μουσικών πορτρέτων, αυθεντικών πορτρέτων και όχι μεταφορικών, όπως αυτά των σαμουελ γκόλντενμπεργκ και σμόιλε, του μουσόργκσκι, σκέφτηκε και είπε πως το πορτρέτο του, σε περίπτωση που όντως υπήρχε στη μουσική, δεν θα το συναντούσαν σε κάποια σύνθεση για βιολοντσέλο, αλλά σε μια πολύ σύντομη σπουδή του σοπέν, έργο είκοσι πέντε, αριθμός εννιά, σε σολ ύφεση μείζονα."
CLAUDIO ARRAU - Chopin Etude no.9 op.25 www.youtube.comCLAUDIO ARRAU - Chopin Etude no.9 op.25
"Η θάνατος ωστόσο, που από επαγγελματικό καθήκον τόσες μουσικές είχε ακούσει, με ιδιαίτερη έμφαση στο πένθιμο εμβατήριο του σοπέν ή στο adagio assai της τρίτης συμφωνίας του Μπετόβεν, είχε για πρώτη φορά στο μακρότατο βίο της μια αίσθηση για το ποια θα ήταν η τέλεια γεφύρωση ανάμεσα σε αυτό που λέγεται και στον τρόπο με τον οποίο αυτό λέγεται. Λίγο την ένοιαζε αν αυτό ήταν το μουσικό πορτρέτο του βιολοντσελίστα, το πιθανότερο είναι πως τις ομοιότητες που ισχυρίστηκε, τις πραγματικές αλλά και τις φανταστικές, τις κατασκεύασε το κεφάλι του, αυτό που εντυπωσίασε τη θάνατο ήταν που της φάνηκε πως μέσα σε αυτά τα πενήντα οκτώ δευτερόλεπτα μουσικής άκουσε μια ρυθμική και μελωδική μετατροπή κάθε ανθρώπινης ζωής, κοινής ή εξαιρετικής, στην τραγική συντομία της, στην απελπισμένη της ένταση, και επίσης λόγω εκείνου του τελικού ακόρντου που ήταν κάτι σαν αποσιωπητικό στο αέρα, στο κενό, οπουδήποτε, σαν κάτι, αναπόφευκτα, να παρέμενε ακόμα για να ειπωθεί."
Arthur Rubinstein - Chopin Sonata No. 2 in B Flat Minor, Op 35 (III Marche funebre)
"Ο βιολοντσελίστας είχε υποπέσει στο λιγότερο συγχωρητέο απ’όλα τα αμαρτήματα, της έπαρσης, όταν φαντάστηκε πως βλέπει αποκλειστικά τη δική του μορφή σ’ένα πορτρέτο όπου τελικά βρίσκονταν όλοι, η οποία έπαρση, σε κάθε περίπτωση, αν το καλοσκεφτούμε κι αν δεν μείνουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων, θα μπορούσε εξίσου να ερμηνευτεί ως εκδήλωση του ριζικά αντίθετού της, δηλαδή της ταπεινότητας, αφού, όντας αυτό το πορτρέτο όλων, θα έπρεπε επίσης να απεικόνιζε κι εκείνον."
"Ήταν έντεκα η ώρα όταν χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Κάποιος γείτονας θα έχει πρόβλημα, σκέφτηκε ο βιολοντσελίστας και σηκώθηκε για να ανοίξει. Καλησπέρα είπε, η γυναίκα του θεωρείου πατώντας το κατώφλι, Καλησπέρα, απάντησε ο μουσικός καταβάλλοντας προσπάθεια να κυριαρχήσει στην σύσπαση της γλωττίδας, Δεν θα μου ζητήσετε να περάσω, Φυσικά, παρακαλώ. Έκανε στην άκρη για να την αφήσει να περάσει, έκλεισε την πόρτα, όλα αργά, συρτά, για να μην εκραγεί η καρδιά του. Με τα πόδια τρεμάμενα τη συνόδεψε στο δωμάτιο της μουσικής, με το τρεμάμενο χέρι της έδειξε την καρέκλα."
www.youtube.comMstislav Rostropovich plays the Prelude from Bach's Cello Suite No. 6 in D major, BWV 1012. Filmed at the Basilique Sainte Madeleine, Vézelay, Yvonne, France...http://youtu.be/r9fpmgpNDwc
Bach's Cello Suite No. 6 - Rostropovich plays the Allemande
"Άνοιξε το τετράδιο πάνω στο αναλόγιο, ανέπνευσε βαθιά, τοποθέτησε το χέρι του στο μπράτσο του βιολοντσέλου, το δεξί του χέρι οδήγησε το δοξάρι μέχρι που άγγιξε σχεδόν τις χορδές, και ξεκίνησε. Το ήξερε πολύ καλά πως δεν ήταν ο ροστροπόβιτς, πως δεν ήταν παρά ένας σολίστας ορχήστρας όταν οι ανάγκες του προγράμματος το απαιτούσαν, όμως εκεί, μπροστά σ’αυτή τη γυναίκα, με το σκύλο του ξαπλωμένο στα πόδια, μια ώρα νυχτερινή, περιτριγυρισμένος από βιβλία, τετράδια μουσικής, παρτιτούτες, ήταν ο ίδιος ο γιόχαν σεμπάστιαν μπαχ που συνέθετε στο κέτεν αυτό που αργότερα θα ονομάζοταν έργο χίλια δώδεκα, έργα τόσα όσα σχεδόν της δημιουργίας. Το δύσκολο πέρασμα ξεπεράστηκε χωρίς να πάρει είδηση την επιδεξιότητα με την οποία το εκτέλεσε, χέρια ευτυχισμένα έκαναν το βιολοντσέλο να ψιθυρίζει, να μιλά, να τραγουδά, να βρυχάται, να σε τι υπολειπόταν ο ροστροπόβιτς, σ’αυτό το δωμάτιο μουσικής, αυτή την ώρα, αυτή τη γυναίκα. Όταν τελείωσε, τα χέρια της δεν ήταν πια παγωμένα, τα δικά του έκαιγαν, γι’αυτό και χέρια παραδόθηκαν σε χέρια και δεν παραξενεύτηκαν."
Bach's Cello Suite No. 6 -Courante + Sarabane (Rostropovich)
"Ήταν περασμένη μία το πρωί όταν ο βιολοντσελίστας ρώτησε, Θέλετε να καλέσω ταξί να σας πάει στο ξενοδοχείο, κι η γυναίκα απάντησε, Όχι, θα μείνω μαζί σου, και πρόσφερε τα χείλη της. Μπήκαν στο δωμάτιο, γδύθηκαν και ό,τι ήταν γραφτό να συμβεί επιτέλους συνέβη, και ξανά, κι άλλη μια. Εκείνος κοιμήθηκε, εκείνη όχι. Τότε εκείνη, η θάνατος, σηκώθηκε, άνοιξε την τσάντα που είχε αφήσει στο άλλο δωμάτιο και έβγαλε τη μοβ επιστολή. Κοίταξε τριγύρω σαν να έψαχνε ένα σημείο όπου θα μπορούσε να την αφήσει, πάνω στο πιάνο, ανάμεσα στις χορδές του βιολοντσέλου, ή ίσως στην κρεβατοκάμαρα, κάτω από το μαξιλάρι όπου αναπαυόταν το κεφάλι του άντρα. Δεν το έκανε. Πήγε στην κουζίνα, άναψε ένα σπίρτο, ένα ταπεινό σπίρτο, εκείνη που θα μπορούσε να διαλύσει το χαρτί με μια ματιά, να το μεταμορφωσει σε μια άπιαστη σκόνη, εκείνη που θα μπορούσε να του βάλει φωτιά μόνο με το άγγιγμα των δακτύλων της, κι ήταν ένα σπίρτο απλό, ένα κοινό σπίρτο, ένα καθημερινό σπίρτο, που έκαψε την επιστολή της θανάτου, αυτή που μόνο η θάνατος μπορούσε να καταστρέψει. Δεν έμειναν στάχτες."
Bach's Cello Suite No. 6 - Gavotte and Gigue (Rostropovich)
"Η θάνατος επέστρεψε στο κρεβάτι, αγκάλιασε τον άντρα και, χωρίς να καταλάβει τι συνέβαινε, αυτή που ποτέ δεν κοιμόταν, αισθάνθηκε τον ύπνο να της κλείνει απαλά τα βλέφαρα. Την επόμενη μέρα δεν πέθανε κανείς."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου