Neil Jordan
“ Κάτι σαν λυγμός πλανιέται στον αέρα. Πρέπει να προέρχεται από την Ηχώ και όχι από τον Νάρκισσο. Ναι, ακούω κάποιον να κλαίει, αλλά σίγουρα είμαι εγώ. Έπειτα σηκώνεται και τα μάγουλα του είναι υγρά, μπορεί λοιπόν να έκλαιγε αυτός, όμως το μαξιλάρι είναι νοτισμένο από την μούχλα τριών μηνών, μπορεί λοιπόν και όχι. Γυρίζει πίσω στο διάδρομο, κατεβαίνει τα σκαλιά που τρίζουν, και η Ηχώ τον αφουγκράζεται, πιάνει τον κάθε του ήχο, τα βήματα του, και του τα επιστρέφει. Έπειτα ακούγονται οι σπασμένοι ήχοι του πιάνου. Το λα και το ρε και το φα και ξανά το ρε, έπειτα το λα μια οκτάβα ψηλότερα. Η Ηχώ διπλασιάζει απαλά κάθε βαριά, σπασμένη νότα και αναγνωρίζει το κομμάτι, τη Σονάτα του Μότσαρτ σε ρε. Τρεις γρήγορες τρίλιες. Το σι και το μι και το σολ και το μι και το σι πάνω από αυτό. Το παίξιμο γίνεται πιο σίγουρο, πιο δυνατό και φτάνει στο αποκορύφωμα, δεν υπάρχει πια χώρος για ηχώ, είναι σαν να επιστρέφει ορμητικά η μνήμη. Το πιάνο χρειάζεται κούρδισμα, τα πεντάλια τρίζουν. Ωστόσο, έτσι ήταν πάντα.
Άνοιξε το ξύλινο σκέπασμα και πίεσε τα ξεθωριασμένα πλήκτρα από φίλντισι. Την ξάφνιασε η καθαρότητα του ήχου. Έπαιξε τα πρώτα μέτρα από την σονάτα του Μότσαρτ και αυτόματα, τα δάκτυλα της προσπάθησαν ν’αναπτύξουν το θέμα. Δεν μπορώ, σκέφτηκε, δεν είναι δυνατόν να το θυμηθώ ολόκληρο, μα το σπίτι, αυτό το έξυπνο πράγμα, της το έβγαλε από μέσα της. Και καθώς ο χώρος γέμιζε από μουσική, παιδιάστικη μουσική, έπαιζε σαν παιδί, και ήξερε με μια βεβαιότητα που είχε νιώσει αρκετές φορές μέσα σε πενήντα χρόνια ζωής, ότι, επιτέλους, είχε κάνει το σωστό. “
Friedrich Gulda - W.A. Mozart - Piano Sonata No.18 D-major KV576
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου