Νικόλ Κράους
“Όταν έφτασα στο σπίτι, ο Σ. δεν είχε γυρίσει ακόμα. Έβαλα να παίζει το κουαρτέτο για έγχορδα σε ντο ύφεση του Μπετόβεν, ένα κομμάτι που το λάτρεψα από την πρώτη φορά που το άκουσα στο δωμάτιο ενός φίλου συμφοιτητή στους κοιτώνες. Ακόμη θυμάμαι τους κόμπους της σπονδυλικής του στήλης καθώς έσκυβε πάνω στο πικάπ και κατέβαζε αργά την βελόνα. Η τρίτη κίνηση είναι από τα πιο συγκινητικά περάσματα που έχουν γραφτεί ποτέ, και ως τώρα δεν έχει τύχει να την ακούσω χωρίς να νοιώσω ότι κάποιος με έχει ανεβάσει, μόνο εμένα, στους ώμους ενός γιγάντιου πλάσματος που ταξιδεύει στο καρβουνιασμένο τοπίο κάθε ανθρώπινου συναισθήματος. Όπως οποιοδήποτε άλλο μουσικό κομμάτι που με επηρεάζει βαθιά, ποτέ δεν θα το άκουγα μπροστά σε άλλους, ακριβώς όπως δεν θα έδινα σε κάποιον ένα βιβλίο που αγαπώ ιδιαίτερα. Είναι μια παραδοχή που με κάνει να ντρέπομαι, γιατί γνωρίζω ότι αποκαλύπτει κάποια θεμελιώδη έλλειψη της φύσης μου, έναν εγωισμό και γιατί συνειδητοποιώ ότι έρχεται σε αντίθεση με την προδιάθεση των περισσοτέρων, των οποίων το πάθος για κάτι τους ωθεί να θέλουν να το μοιραστούν, να πυροδοτήσουν ένα παρόμοιο πάθος στους γύρω τους, όπως επίσης γνωρίζω και ότι αν δεν είχα επωφεληθεί από έναν παρόμοιο ενθουσιασμό θα εξακολουθούσα να αγνοώ πολλά από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία και μουσικά έργα, με καλύτερο παράδειγμα την τρίτη κίνηση του Opus 132 που τόσο κουράγιο μου έδωσε μια ανοιξιάτικη νύχτα του 1967. Αντί όμως για διεύρυνση, πάντοτε αισθανόμουν μια συρρίκνωση της προσωπικής μου απόλαυσης όταν καλούσα άλλο να τη μοιραστεί, μια ρήξη στη βαθιά σχέση που ένιωθα με το έργο, μια εισβολή στον ιδιωτικό μου χώρο."
Borodin Quartet plays Beethoven String Quartet Op.132
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου