Ernest Chausson
Γράφτηκε την περίοδο 1882-1893 (δουλευόταν για δέκα ολόκληρα χρόνια δηλαδή και ολοκληρώθηκε με το τέλος της 2ης περιόδου του συνθέτη) και θεωρείται ένα από τα καλύτερα έργα του. Είναι μια δίπτυχη, απαιτητικότατη ημίωρη σύνθεση για φωνή και ορχήστρα, βασισμένη σε ποίηση του Μωρίς Μπουσόρ. Αποτελείται από δύο μέρη που χωρίζονται από ένα πολύ όμορφο ιντερλούδιο:
1. Το λουλούδι των νερών (La fleur des eaux) και
2. Ο θάνατος του έρωτα (La mort de l' amour)
Όπως συμβαίνει συχνά σ' αυτές τις περιπτώσεις τα ποιήματα του Μπουσόρ δεν κατάφεραν να μείνουν από μόνα τους στην ιστορία, γιατί είναι μάλλον αδύναμα. Ίσως όμως αυτός να είναι και ο λόγος που ο συνθέτης μπόρεσε να γράψει τόσο ωραία μουσική πάνω σε αυτά, αποθανατίζοντάς τα τελικά με αυτό τον τρόπο. Το πρώτο μέρος ξεκινάει με αισιόδοξες εικόνες και την εικόνα μιας γυναίκας που ο ποιητής είδε και προσμένει να ξαναδεί. Το δεύτερο μέρος είναι το αντίθετο, αφού εδώ θρηνεί το τέλος του έρωτα. Ο κύκλος λοιπόν του Ποιήματος του Έρωτα και της Θάλασσας είναι ο κύκλος ενός ειδυλλίου, από την αρχή μέχρι το τέλος του. Από το δεύτερο μέρος ο Σωσσόν πήρε τις τέσσερις τελευταίες στροφές κι έφτιαξε το πολυτραγουδισμένο Le temps des lilas (Η εποχή [που ανθίζουν] οι πασχαλιές) που είναι, ας πούμε, και η αποκορύφωση του έργου.
Μουσικά, το έργο θεωρείται ότι στέκεται μεταξύ της βαριάς επιρροής του Βάγκνερ και του μέλλοντος που άκουγε στο όνομα Κλώντ Ντεμπυσσύ και με τον οποίο ο συνθέτης είχε επαφή και επικοινωνία για πολλά χρόνια.
Kathleen Ferrier / Chausson Poème de l'amour et de la mer (1/3)
Kathleen Ferrier / Chausson Poème de l'amour et de la mer (2/3)
Kathleen Ferrier / Chausson Poème de l'amour et de la mer (3/3)
The wind rustled the dead leaves; my thoughts
Maurice Bouchor, set by E. Chausson
The wind rustled the dead leaves; my thoughts
Blew about like dead leaves in the night.
Never so sweetly did the black sky contain
The thousand golden roses from which dew once fell!
A frightening dance, and the crumpled leaves,
Which gave forth a metallic sound, waltzed,
Seemed to groan under the stars, and spoke
The inexpressible horror of deceased loves.
The tall silver beeches that the moon kissed
Were specters: all my blood froze
Seeing my beloved strangely smile.
Like the brows of the dead, our foreheads paled,
And, mute, leaning towards her, I could read
That fatal word inscribed in her wide eyes: oblivion.
The air is full of an exquisite scent of lilacs
Maurice Bouchor, set by E. Chausson
The air is full of an exquisite scent of lilacs,
Which, blooming on the walls from top to bottom,
Perfume the women's hair.
The sea goes forth to be all embraced by the sun's great glow,
And on the fine-grained sand where they kiss
Stunning billows roll.
O sky that bears your color from her eyes,
Breeze that goes to sing in the flowering lilacs
So as to leave them all perfumed,
Rivulets that dampen her dress, O green pathways,
You who flinch under her dear, tiny feet,
Make me see my beloved!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου